«فلسفه» و «فلسفه علم‌» سه جریان را پشت سرگذاشته‌اند: ذات‌گرایی پیشانیوتنی، ضدّذات‌گرایی مابعدنیوتنی، و ذات‌گرایی مابعدکوانتومی. جریان نخست جریانی ارسطویی- اسلامی است. جریان دوم از زمان نیوتن تا قبل از چهل سال اخیر یکه‌تاز میدان فلسفه و فلسفه علم بود و در چهل سال اخیر منشاء فراموشی جریان سوم شده است. جریان سوم در چهل سال اخیر به ظهور رسیده و به «ذات‌گرایی جدیدی» رهنمون شده است. بی‌خبری ایران معاصر از جریان سوم، عمدتاً منشاء سیطره نسبی غیرواقع‌گرایی مابعد‌نیوتنی بر مجامع علمی و آکادمیک است. در جریان سوم، لاجرم فلسفه معاصر، فلسفه علم معاصر و فلسفه معاصر ایران، که عمدتاً تحت‌تأثیر جریان دوم قرار دارند باید جهت خود را تغییر دهند. کتاب حاضر با معرفی جریان سوم، بینش خواننده را واقع‌بینانه‌تر می‌کند.